Jaką pomoc mogą otrzymać repatrianci w Starostwie?

Rodzaje udzielanej repatriantom pomocy zostały określone w przepisach:

• ustawy z dnia 9 listopada 2000 roku o repatriacji (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1472 z późn. zm.);
• rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 czerwca 2018 r. w sprawie podziału rezerwy celowej budżetu państwa "Pomoc dla repatriantów" (Dz.U. z 2018 r., Nr 1352).

Starosta składa wnioski o przekazanie środków finansowych przyznanych na podstawie art. 17 ust. 1-2 ustawy o repatriacji do wojewody do 15 dnia każdego miesiąca, ostatni wniosek starosta składa do 31 października roku budżetowego - § 11 rozporządzenia.

Wniosek o udzielenie dotacji celowej na aktywizację zawodową repatriantów Starosta składa do właściwego wojewody w terminie do 120 dni od dnia podpisania umowy z pracodawcą lub repatriantem, nie później jednak niż do 10 września roku budżetowego - § 7 rozporządzenia.

Wojewoda w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku dokonuje jego analizy i ocenia, czy wniosek spełnia wymogi, a w przypadku stwierdzenia braków przekazuje wniosek do uzupełnienia w terminie 14 dni.

Jeżeli wniosek nie zostanie uzupełniony przez starostę w wyznaczonym terminie, nie będzie rozpatrzony.

Jeśli wniosek spełnia wymogi formalne wojewoda przekazuje staroście środki finansowe na pokrycie wydatków związanych z udzieleniem repatriantowi pomocy, o której mowa w art. 17 ust. 1-2 ustawy, w terminie do 10 dnia każdego miesiąca, na podstawie informacji zawartych we wniosku o przekazanie tych środków.

Postępowanie:

Starosta po otrzymaniu decyzji Pełnomocnika Rządu do Spraw Repatriacji lub wydaniu własnej decyzji o przyznaniu pomocy występuje do Wojewody z wnioskiem o przekazanie środków finansowych na pokrycie wydatków związanych z udzieleniem repatriantowi, w terminie do 15 dnia każdego miesiąca pomocy.

Do wniosku dołącza się kopie (potwierdzone za zgodność z oryginałem):

• decyzji Pełnomocnika Rządu do Spraw Repatriacji w sprawie udzielenia pomocy, o której mowa w art. 17 ust. 1 ustawy;
• decyzji starosty w sprawie udzielenia pomocy, o której mowa w art. 17 ust. 2 ustawy.

Przepisy prawa nie określają wzoru wniosku.

Ostatni wniosek składany w roku budżetowym powinien określać:

• liczbę repatriantów, których przybycie na teren danego powiatu jest przewidywane do końca roku budżetowego;
• kwoty stanowiące równowartość pomocy, którą Pełnomocnik Rządu do Spraw Repatriacji przyzna osobom, o których mowa w pkt 1, do końca roku budżetowego.

Do ostatniego wniosku składanego w roku budżetowym wniosku nie dołącza się kopii decyzji. Kopie decyzji Pełnomocnik Rządu do Spraw Repatriacji przekazuje się wojewodzie w terminie do dnia 28 grudnia danego roku budżetowego.

Aktywizacja zawodowa

Starosta może zapewnić repatriantowi aktywizacją zawodową poprzez:

1. Zwrot części kosztów poniesionych przez repatrianta na podnoszenie kwalifikacji zawodowych;
2. Zwrot części kosztów poniesionych przez pracodawcę na:
   • utworzenie stanowiska pracy (wyposażenie) ? zwrot części kosztów utworzenia stanowiska pracy,
   • przeszkolenie zawodowe repatrianta ? zwrot kosztów przeszkolenia, w wysokości do trzykrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia,
   • wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenia społeczne ? przez okres do 12 miesięcy, do wysokości minimalnego wynagrodzenia.

Każdą z form aktywizacji zawodowej można zastosować jeden raz, jednak łączna kwota związanych z tym wydatków nie może przekroczyć dwunastokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia obowiązującego w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia pierwszej umowy aktywizacyjnej.

Zwrot części kosztów poniesionych przez repatrianta na podnoszenie kwalifikacji zawodowych następuje na podstawie umowy zawartej między repatriantem a Starostą. Kosztami podnoszenia kwalifikacji zawodowych są: opłaty za naukę (kursy) oraz opłaty za uzyskanie świadectwa lub tytułu kwalifikacyjnego.

Umowa zawarta przez repatrianta ze Starostą powinna określać:

• zasady wypłacania i wysokość zwracanej kwoty;
• prawa i obowiązki stron umowy, w tym zobowiązanie repatrianta do zwrotu kwoty na zasadach określonych przez starostę, w przypadku nieuzasadnionego przerwania nauki lub jej niepodjęcia.

Zwrotowi podlega kwota w wysokości połowy kosztów poniesionych na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, nie więcej jednak niż równowartość dwukrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia umowy.

Zwrot części kosztów poniesionych przez pracodawcę na przeszkolenie repatrianta, wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenie społeczne oraz utworzenie stanowiska pracy następuje na podstawie umowy zawartej pomiędzy pracodawcą a starostą. Starosta może zwracać pracodawcy koszty ponoszone przez niego z tytułu zatrudnienia repatrianta w pełnym wymiarze czasu pracy (koszt wynagrodzenia, nagród oraz składek na ubezpieczenia społeczne) przez okres do 12 miesięcy. Warunkiem zwrotu kosztów jest zatrudnienie repatrianta przez co najmniej 24 miesięcy

Starosta nie może zawrzeć umów z pracodawcą jeżeli:

• pracodawca ma zaległości z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, na ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych,
• pracodawca nie dotrzymał warunków innych umów zawartych z organami zatrudnienia,
• doradca zawodowy powiatowego urzędu pracy wydał negatywną opinię o predyspozycji repatrianta do wykonywania pracy, w związku z którą może nastąpić zwrot kosztów.

Zawarta z pracodawcą umowa powinna określać w szczególności:

1. sposób zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę;
2. zasady wypłacania i wysokość zwracanej kwoty;
3. prawa i obowiązki stron umowy w tym:
   • zobowiązanie pracodawcy do zwrotu wypłacanej kwoty wraz z odsetkami, na zasadach określonych przez starostę, w przypadku niedotrzymania przez pracodawcę warunków umowy,
   • uprawnienia starosty do kontroli pracodawcy w zakresie prawidłowości prowadzenia aktywizacji zawodowej repatrianta.

Do umowy, której przedmiotem jest zwrot kosztów przeszkolenia, dołącza się opracowany przez pracodawcę program tego przeszkolenia.

Formy aktywizacji zawodowej finansowe są wypłacane w formie dotacji celowej ze środków wyodrębnionych na te zadania w budżetach wojewodów.

Do wniosku dołącza się kopie umów zawartych (potwierdzone za zgodność z oryginałem):

• między starostą a repatriantem w sprawie zwrotu części kosztów poniesionych przez repatrianta na podnoszenie kwalifikacji zawodowych;
• między starostą a pracodawcą w sprawie zwrotu części kosztów poniesionych przez pracodawcę na utworzenie stanowiska pracy, przeszkolenie repatrianta oraz wynagrodzenie, nagrody i składki społeczne wraz ze szczegółową kalkulacja ceny oferty szkoleniowej

Wojewoda w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku, dokonuje jego analizy i ocenia czy wniosek spełnia wymogi, a w przypadku stwierdzenia braków przekazuje wniosek do uzupełnienia w terminie 14 dni.

Nieuzupełnienie wniosku, w wyznaczonym terminie powoduje pozostawienie go bez rozpatrzenia.

W przypadku, gdy wniosek spełnia wymogi formalne wojewoda przekazuje staroście dotację celową w okresach miesięcznych w trybie umożliwiającym pełne i terminowe wywiązanie się przez starostę ze zobowiązań wynikających z zawartych przezeń umów z repatriantami oraz z pracodawcami.